Κάποια πράγματα δεν θέλεις να τ' αποχωριστείς. Κι επειδή δεν θέλεις να τ' αποχωριστείς, πρέπει κάθε φορά να βρίσκεις κι ένα νέο τρόπο, για να τα συνταιριάξεις στο σύγχρονο πλάνο, σ' ένα παρόν που αλλάζει διαρκώς ύφος, σχέδια, χρώματα, ύλη.
Κάτι τέτοιο έχω πάθει κι εγώ μ' αυτές τις καρέκλες, που μπορεί να με "ρίχνουν" και κανένα χρονάκι (σημειωτέον οδεύω προς τα 34), μπορεί να έχουν "παλιακό" στυλ και σχοινί στο κάθισμα με πλέξιμο τύπου "ψάθα", αλλά δεν θέλω να τις αλλάξω. Κι ας έχω ακούσει τα "εξ αμάξης" γι' αυτές και για τις "τραπεζαρίες του κόσμου", με τις οποίες δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά και ούτε και κανένα συναισθηματικό δέσιμο. Άλλωστε, το vintage... retro... shabby chic... - όπως και να το πεις - στις σωστές αναλογίες, μ' αρέσει...!
Η πρώτη αλλαγή έγινε πριν από πολλά χρόνια από τους γονείς μου με το κόντεμα της ψηλής πλάτης. Μετά ήρθε η αλλαγή στο χρώμα τους, όταν αφαίρεσα το παλιό βερνικόχρωμα και τις έβαψα με λευκή ματ λαδομπογιά. Κρίμα που τότε δεν είχα το blog και κρίμα που μάλλον δεν κράτησα καμιά φωτογραφία για να δείτε "το πριν και το μετά" (θέλει πολύ ψάξιμο, για να βεβαιωθώ.)
Η τρίτη "αλλαγή" έγινε όταν αποφάσισα να προσαρμόσω το κάλυμμα των καθισμάτων με την προσθήκη "πλαϊνών", για να μην φαίνεται το σχοινί. Κατέληξα να το κάνω εγώ, αφού ό,τι κυκλοφορούσε στο εμπόριο ή δεν ταίριαζε ή ήταν πολύ ακριβό.
Το σχέδιο ήταν απλό. Είχα τα συνηθισμένα μαξιλαράκια που βάζουμε στις καρέκλες και τα έκοψα με τέτοιο τρόπο, ώστε να προσαρμόζονται τέλεια στο κάθισμα, δηλαδή αφαίρεσα δυο μικρά τετραγωνάκια στην πίσω πλευρά τους. Μετά, έραψα δύο χοντρές λωρίδες ύφασμα γύρω από το μαξιλάρι, ώστε να πέφτουν στο πλάι και να καλύπτουν όλο το κάθισμα. Στα δύο σημεία στο πίσω μέρος του καθίσματος, που ενώνονται οι λωρίδες έβαλα από δύο κουμπάκια σε κάθε πλευρά, εσωτερικά βέβαια, για να μην φαίνονται.
Κι αυτό το σχέδιο φαινόταν τη στιγμή εκείνη τέλειο, αλλά στην πορεία εμφανίστηκαν προβλήματα, όπως λεκέδες που δεν καθαρίζουν με τίποτα ή σημεία που το ύφασμα, όσο "τέλεια" κι αν το έχεις ράψει.
Τώρα γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί βρήκα τον τρόπο να φτιάξω ένα πανεύκολο κάλυμμα με ελάχιστο ράψιμο, που "στρώνει" τέλεια...αλλά αυτό στο επόμενο post, για να κανονίσω τις τελευταίες λεπτομέρειες!
Το σχέδιο ήταν απλό. Είχα τα συνηθισμένα μαξιλαράκια που βάζουμε στις καρέκλες και τα έκοψα με τέτοιο τρόπο, ώστε να προσαρμόζονται τέλεια στο κάθισμα, δηλαδή αφαίρεσα δυο μικρά τετραγωνάκια στην πίσω πλευρά τους. Μετά, έραψα δύο χοντρές λωρίδες ύφασμα γύρω από το μαξιλάρι, ώστε να πέφτουν στο πλάι και να καλύπτουν όλο το κάθισμα. Στα δύο σημεία στο πίσω μέρος του καθίσματος, που ενώνονται οι λωρίδες έβαλα από δύο κουμπάκια σε κάθε πλευρά, εσωτερικά βέβαια, για να μην φαίνονται.
Κι αυτό το σχέδιο φαινόταν τη στιγμή εκείνη τέλειο, αλλά στην πορεία εμφανίστηκαν προβλήματα, όπως λεκέδες που δεν καθαρίζουν με τίποτα ή σημεία που το ύφασμα, όσο "τέλεια" κι αν το έχεις ράψει.
Τώρα γιατί τα λέω όλα αυτά;
Γιατί βρήκα τον τρόπο να φτιάξω ένα πανεύκολο κάλυμμα με ελάχιστο ράψιμο, που "στρώνει" τέλεια...αλλά αυτό στο επόμενο post, για να κανονίσω τις τελευταίες λεπτομέρειες!
Καλή βδομάδα !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου